قوله تعالى: «قالتْ رسلهمْ أ فی الله شک» یعنى أ فی توحید الله شک، این آیت جواب کافرانست که مىگفتند: «إنا لفی شک مما تدْعوننا إلیْه مریب» و استفهام بمعنى انکارست اى لا تشکوا فى وجود الله و وحدانیته سبحانه فقد دل على توحیده و وجوده و قدرته خلق السماوات و الارض.
ابتدا مىگوید در هستى و یکتایى و بى همتایى الله در گمان مباشید و یقین دانید که اوست یگانه خداوند بى نظیر و بى مانند، آفریدگار آسمان و زمین، چون مى دانید بى گمان که آفریدگار کائنات اوست، پس بى گمان بدانید که معبود و خداوند اوست، «یدْعوکمْ» الى الایمان و طاعة الرسل یبعثه ایانا الیکم «لیغْفر لکمْ منْ ذنوبکمْ» اذا آمنتم به، من زیادتست یعنى لیغفر لکم ذنوبکم، و روا باشد که من تبعیض باشد یعنى ما سلف من ذنوبکم، «و یوخرکمْ إلى أجل مسمى» اى الى منتهى آجالکم الذى سمى لکم فلا یأخذکم بالعذاب و الهلاک کما اخذ به من کفر قبلکم، «قالوا» اى القوم، «إنْ أنْتمْ إلا بشر مثْلنا» فى الصورة و الهیئة و لستم بملائکة تحبون صدنا عن عبادة الاصنام التى کان یعبدها آباونا «فأْتونا بسلْطان مبین» حجة واضحة یتیقن بها انکم محقون فى دعواکم.
«قالتْ لهمْ رسلهمْ» صدقتم فى قولکم انا بشر مثلکم و لکن من الله علینا بالنبوة و الرسالة و کما من علینا: «یمن على منْ یشاء منْ عباده»، «و ما کان لنا أنْ نأْتیکمْ بسلْطان» این جواب ایشانست که گفتند: «فأْتونا بسلْطان مبین».
اقتراح آیات کردند بیرون از آن معجزها که با ایشان بود و نمودند، «و ما کان لنا أنْ نأْتیکمْ بسلْطان» اى لا یتاتى لنا ان نأتیکم بالحجة التی طلبتموها، «إلا بإذْن الله» اى بامر الله لنا بذلک، «و على الله فلْیتوکل الْموْمنون» من کان یرید اتباع الحق اذ اقام الدلیل فانه یتوکل على الله و یرضى بما یعطیه و لا یعاند باقتراح الآیات.
«و ما لنا ألا نتوکل على الله» اى لا عذر لنا ان ترکنا التوکل علیه، «و قدْ هدانا سبلنا» ارشدنا للایمان و رزقنا النبوة، «و لنصْبرن على ما آذیْتمونا» جواب قسم مضمر حلفوا على الصبر على اذاهم و ان لا یمسکوا عن دعائهم، «و على الله فلْیتوکل الْمتوکلون» یرید فى صبرنا على اذاکم، و التوکل على الله تفویض الامر الیه و التسلیم له.
«و قال الذین کفروا لرسلهمْ لنخْرجنکمْ منْ أرْضنا» اى حلف الکافرون.
و قالوا لنخرجنکم و من آمن معکم من بین اظهرنا و من بلادنا، «أوْ لتعودن فی ملتنا» اى الا ان ترجعوا عن دعوتکم هذه و تعودوا الى عبادة الاصنام و لم تکن الرسل على ملتهم قط حتى یعودوا فیها و قد مضى هذا فى الاعراف، «فأوْحى إلیْهمْ ربهمْ» اى کما حلف الکفار على اخراج الرسل و المومنین من بلادهم الا ان یعودوا الى دینهم کذلک اقسم الله عز و جل و اوحى به الى الرسل انه یهلک الکافرین و یورثهم دیارهم و اموالهم فانجز وعده فذلک قوله: «و لنسْکننکم الْأرْض منْ بعْدهمْ ذلک» اى ذلک الاهلاک و الاسکان، «لمنْ خاف مقامی» اى مقامه بین یدى للحساب فاضاف مقام العبد الى نفسه لانه یقیمه فیه کما تقول ندمت على ضربک اى ضربى ایاک و سررت برویتک اى برویتى ایاک، و قد قال الله سبحانه: «و تجْعلون رزْقکمْ» اى رزقى ایاکم. و گفتهاند این خوف بمعنى علم است کقوله: «فإنْ خفْتمْ ألا یقیما حدود الله» اى علمتم. جاى دیگر گفت: «فخشینا أنْ یرْهقهما» اى علمنا، فعلى هذا المعنى: «ذلک لمنْ خاف مقامی» اى ذلک لمن علم و صدق بالمقام بین یدى و صدق و عیدى. و قیل معناه ذلک لمن علم قیامى علیه و حفظى اسبابه، من قوله: «أ فمنْ هو قائم على کل نفْس بما کسبتْ» «و خاف وعید» اى ما اوعدت من العذاب.
«و اسْتفْتحوا» قومى گفتند این ضمیر کافران است و استفتاح ایشان عذاب خواستن است که مىگفتند: «فأمْطرْ علیْنا حجارة من السماء عجلْ لنا قطنا ائْتنا بما تعدنا ائْتنا بعذاب ألیم». قومى گفتند ضمیر پیغامبران است و استفتاح ایشان فتح خواستن است و نصرت بر کافران، و رب العزه اجابت کرد و پیغامبران را و مسلمانان را بر کافران نصرت داد چنانک گفت: «إنا لننْصر رسلنا کان حقا علیْنا نصْر الْموْمنین إن جنْدنا لهم الْغالبون».«و خاب کل جبار عنید» اى خاب ما اراد و لم یدرک ما تمنى، و الجبار العالى المتکبر على الله و هو صفة ذم فى المخلوقین و هو الذى لا یرى لاحد علیه حقا، تقول اجبر فهو جبار و مثله ادرک فهو دراک و هو قلیل، و الله عز و جل جبار جبر العباد على ما ارى و قد سبق شرحه، و العنید المعاند المجانب للحق الذى یأبى ان یقول لا اله الا الله. یقال عند عنادا اى عدل عن القصد و عرق عاند لا یرقى دمه کانه خرج عن المعتاد.
قال ابن عباس کانت الرسل و المومنون یستضعفهم قومهم و یقهرونهم و یکذبونهم و یدعونهم الى ان یعودوا فى ملتهم فابى الله لرسله و المومنین ان یعودوا فى ملة الکفر فامرهم ان یتوکلوا على الله و امرهم ان یستفتحوا على الجبابرة و وعدهم ان یسکنهم الارض من بعدهم فانجز الله لهم ما وعدهم، و استفتحوا کما امرهم الله ان یستفتحوا، «و خاب کل جبار عنید» روى ابو سعید الخدرى قال قال رسول الله (ص): یسیر عنق من جهنم یوم القیامة فیقول انى امرت بثلث. بکل جبار عنید، و من جعل مع الله الها آخر و من قتل نفسا بغیر نفس. و فى روایة اخرى وکلت بثلث: بکل جبار عنید، و بکل من دعا مع الله الها آخر. و بالمصورین.
قوله: «منْ ورائه جهنم» اى امامه و قدامه جهنم فهو یردها کما یقال: الموت من ورائک. و قیل من ورائه اى من وراء حیاته یعنى بعد موته جهنم و الاصل فیه ان کل من وارى عنک شیئا من خلف او قدام فهو وراک و قیل من وراء ما هو فیه جهنم اى تتلوه کما تقول للرجل من وراء هذا ما تحب اى یتلوه، «و یسْقى منْ ماء صدید» فالصدید بدل من الماء و لیس صفة له، اى یسقى الصدید مکان الماء کانه قال: «جعل ماوه صدیدا» و سمى ماء لمیعه، کما قیل للمنى ماء و للدمع ماء و لیسا بالماء و یجوز ان یکون على التشبیه اى یسقى ماء کانه صدید، و هو ما یسیل من الجرح مختلطا بالدم و القیح. قال قتادة هو ما یخرج من جلد الکافر و لحمه. و قال الربیع بن انس هو غسالة اهل النار و ذلک من فروج الزناة و جاز ان یکون الصدید وصفا للماء فیکون المعنى من ماء صدید، یصد عن شربه لکراهة مذاقه.
«یتجرعه» یتحساه و یشربه جرعة جرعة لمرارته و حرارته، «و لا یکاد یسیغه» اى یسیغه بعد ابطاء، تقول ساغ الشراب یسوغ سوغا اذا جاز الحلق و وصل الى الجوف، و قیل لا یسوغ فى حلقه بل یغص به فیطول به عذابه.
روى ابو امامة قال النبى (ص) یقرب الیه فیتکرهه فاذا ادنى منه شوى وجهه و وقعت فروة رأسه فاذا شربه قطع امعائه حتى یخرج من دبره.
یقول الله عز و جل: «و سقوا ماء حمیما فقطع أمْعاءهمْ» و قال: «یشْوی الْوجوه بئْس الشراب».
و قال ابن عباس فى جهنم اودیة تجرى فى تلک الاودیة صدید اهل النار قیحهم و دماوهم فیسقون من ذلک الصدید. ریحه انتن من کل قذرة، «و یأْتیه الْموْت منْ کل مکان» من بدنه حتى من اطراف شعره مىگوید از هر مقدار رستنگاه موى دردى مىبیند که از چنان درد زنده میرد و او از آن نمیرد. قال ابن جریح یعلق نفسه عند حنجرته فلا تخرج من فیه فیموت و لا ترجع الى مکانها من جوفه فتنفعه الحیاة، نظیره قوله: «لا یموت فیها و لا یحْیى»، «و منْ ورائه عذاب غلیظ» اى و من بعد ذلک حبس الانفاس و دوام العذاب و الخلود فى النار، نظیره قوله: «زدْناهمْ عذابا فوْق الْعذاب».
«مثل الذین کفروا» فیه تقدیم و تأخیر، تقدیره مثل اعمال الذین کفروا، کقوله: «الذی أحْسن کل شیْء خلقه» اى احسن خلق کل شىء، «و یوْم الْقیامة ترى الذین کذبوا على الله وجوههمْ مسْودة» یعنى ترى وجوه الذین کذبوا على الله مسودة، و قیل فیه اضمار اى فیما انزل الله «مثل الذین کفروا بربهمْ» ثم ابتدأ فقال: «أعْمالهمْ کرماد» و قیل المثل زیادة و تقدیره: الذین کفروا بربهم اعمالهم کرماد اشتدت به الریح. و فى قراءة نافع: اشتدت به الریاح، «فی یوْم عاصف» وصف الیوم بالمعصوف و هو من صفة الریح لان الریح تکون فیه کما یقال یوم بارد و حار لان البرد و الحر یکونان فیه و کذلک یقال نهاره صائم و لیلة قائم اى هو صائم و قائم فیه، فکذلک یوم عاصف اى ریحه عاصفة، «لا یقْدرون مما کسبوا على شیْء» فیه قولان: احدهما هى اعمالهم التی کسبوها من الخیرات کالصدقات و صلة الرحم و بناء القناطیر و سایر ابواب البر لان الکفر محبط، و الثانی هى اعمالهم التی عملوها للاصنام، و معنى الآیة ان اعمال الکفار تصیر هباء منثورا فتبطل بطلان رماد حصل فى عراء هبت به الریاح فبددته و مزقته فصیرته بحیث لا یرى و لا ینتفع به، «ذلک هو الضلال الْبعید» اى ما وصفنا هو الضلال عن القصد البعید عن الرشاد. و قیل ذلک هو الخسران الکبیر ضلال اعمالهم و ذهابها.
«أ لمْ تر» اى الم تعلم، «أن الله خلق السماوات و الْأرْض» اى قل لکل واحد منهم، و قیل الخطاب للنبى و المراد به غیره. قرأ حمزة و على: «خالق السماوات و الارض» بالاضافة و المعنى فیهما سواء، «بالْحق» اى بقوله الحق: کن کما قال، «و یوْم یقول کنْ فیکون قوْله الْحق». و قیل بالحق اى لم یخلقهما باطلا و انما خلقهما لامر عظیم، «إنْ یشأْ یذْهبْکمْ» عن الارض، «و یأْت بخلْق جدید» سواکم، و قیل هو خطاب لاهل مکة اى ان یشأ یمتکم و یخلق غیرکم من هو امثل و اطوع له منکم.
«و ما ذلک على الله بعزیز» ممتنع بل سهل علیه یسیر و معنى الآیة ان من قدر على خلق السماوات و الارض لا یصعب علیه اعادة من کان حیا ففنى.
«و برزوا» اى ظهروا من قبورهم فصاروا الى البراز من الارض و البراز الصحراء لظهورها هذا کقوله عز و جل: «یومهم بارزون»، «لله» یعنى لدعوة الله ایاهم من قبورهم، کقوله: «له دعْوة الْحق یوْم یدْعوکمْ یوْم یدْع الداع». برزوا بلفظ ماضى گفت و معنى مستقبل است که این بروز بعد از فناء دنیا خواهد بود بقیامت مىگوید خلق بزمین محشر بهم آیند و تابع و متبوع بر هم رسند، «فقال الضعفاء» جمع ضعیف اى ضعیف الرأى و التدبیر و هم السفلة و التابعون، «للذین اسْتکْبروا» یعنى الذین طلبوا الکبر و الکبر رفع النفس فوق القدر و هم الروساء و السادة المتبوعون، پس از آنک تابع و متبوع اهل ضلالت بعذاب رسیدند، پس روان و کمینان با مهتران و پیش روان خود گویند: «إنا کنا لکمْ تبعا» جمع تابع مثل حارس و حرس و راصد و رصد و نافر و نفر، «فهلْ أنْتمْ مغْنون عنا» اى هل تقدرون ان تدفعوا عنا شیئا مما نحن فیه بصرفه عنا او بحمله و ان قل گویند ما پس روى شما کردیم و فرمان شما بردیم هیچ توانید که امروز ازین عذاب که بر ماست چیزى بگردانید و بکاهید از ما یا خود بردارید؟! آن مستکبران و پیش روان جواب دهند: «لوْ هدانا الله لهدیْناکمْ» اى اخترنا لکم ما اخترناه لانفسنا و کنا حسبنا انا راشدون مرشدون و لکن ضللنا فاضللناکم گویند ما شما را آن نمودیم که خود داشتیم و آن فرمودیم که خود کردیم، پنداشتیم که خود راه بریم و شما را راه نمائیم، ندانستیم که خود بى راه بودیم و شما را بى راه کردیم، اگر الله ما را راه صواب نمودى ما نیز راه صواب بشما نمودیمى تا هم ما را از عذاب نجات بودى و هم شما را، آن گه در میان آتش و عذاب با یکدیگر گویند راه ما آنست که صبر کنیم مگر فرج آید که در دنیا هر که صبر کرد فرج دید، پانصد سال در آن عذاب صبر کنند و ایشان را صبر بکار نیاید و سود ندارد، آن گه جزع در گیرند و گویند جزع کنیم مگر بر ما رحمت کنند، پانصد سال جزع همى کنند و کس را بر ایشان رحمت نیاید، آن گه نومید شوند و گویند: «سواء علیْنا أ جزعْنا أمْ صبرْنا ما لنا منْ محیص» مهرب و معدل عن العذاب و الحیص العدول على جهة الفرار، یقال وقع فلان فى حیص بیص اذا وقع فیما لا یقدر ان یتخلص منه.
«و قال الشیْطان» یعنى ابلیس، «لما قضی الْأمْر» فرغ من الامر اى من الحساب و دخل اهل الجنة الجنة و اهل النار النار، چون کار خلق در قیامت بر گزارده آید و فصل و قضا تمام شود، بهشتیان ببهشت فرو آمده و دوزخیان بآتش رسیده، کافران روى بابلیس نهند و او را سرزنش کنند که تو ما را باین روز بد افکندى که در دنیا ما را راه کژ نمودى، آن گه ابلیس را در میان آتش منبرى نهند بآن منبر بر شود و ایشان را جواب دهد، گوید یا اهل النار: «إن الله وعدکمْ وعْد الْحق» اى دوزخیان بدانید که الله شما را در دنیا وعدهاى داد که این روز رستاخیز و بهشت و دوزخ و ثواب و عقاب بودنى است، آن وعدهاى بود راست و درست الله وعده خود راست کرد و سزاى هر کس داد، «و وعدْتکمْ فأخْلفْتکمْ» و من شما را وعدهاى دروغ دادم که رستاخیز و بهشت و دوزخ نخواهد بود و شما را گفتم که در کفر و معصیت نجاتست، آنچ گفتم باطل بود و آنچ وعده دادم خلاف آن بود، «و ما کان لی علیْکمْ منْ سلْطان» این سلطان بمعنى ملک است و قهر یعنى ما کان لى علیکم من ملک فاقهر کم على الشرک، هم چنان که در سورة الصافات گفت: «و ما کان لنا علیْکمْ منْ سلْطان» اى من ملک فنقهر کم على الشرک، بیرون ازین در همه قرآن سلطان بمعنى حجتست و برهان.
ابلیس گوید مرا بر شما دست رسى و توانى نبود بآنچ شما را فرمودم و بر آن خواندم و نه شما را بقهر و غلبه بر آن داشتم که مرا خود آن قهر و غلبه و امکان نبود، بیش از آن نیست که شما را دعوتى کردم و وسوسهاى انگیختم و شما دعوت من پاسخ کردید و باجابت مسارعت نمودید، «إلا أنْ دعوْتکمْ» استثناء منقطع اى لکن دعوتکم بالوساوس، «فاسْتجبْتمْ لی» اسرعتم اجابتى، «فلا تلومونی و لوموا أنْفسکمْ» اذ تبعتمونى لا بحجة و برهان و لا تسلط و غلبة مرا ملامت مکنید ملامت خود کنید و گناه سوى خود نهید که دعوت من بى حجتى و برهانى اجابت کردید بعد از آن که عداوت من با خود شناخته بودید، و رب العزه با شما گفته: «لا یفْتننکم الشیْطان کما أخْرج أبویْکمْ من الْجنة»، «ما أنا بمصْرخکمْ» فاخرجکم من النار، «و ما أنْتمْ بمصْرخی» فتخرجونى منها، امروز نه من شما را بکار آیم نه شما مرا بکار آیید، نه من شما را فریاد رس و نه شما مرا فریاد رس. جاى دیگر گفت: «فلا صریخ لهمْ و لا همْ ینْقذون» اى لا مغیث لهم و لا غیاث، ایشان را خود فریاد رس نیست در آتش و رستگارى نیست از آتش. جاى دیگر گفت: «و همْ یصْطرخون فیها»، فریاد همىخوانند و کس ایشان را فریاد نرسد.
... «و ما أنْتمْ بمصْرخی» بکسر الیاء قرأه حمزة، و قرأ الباقون بفتح الیاء، و وجه الکسر ان الاصل مصرخینى فذهبت النون لاجل الاضافة و ادغمت یاء الجماعة فى یاء الاضافة و حرکت بالکسر لالتقاء الساکنین و من فتحها رد الى حرکته التی کانت له و هى اخف الحرکات، قوله: «إنی کفرْت بما أشْرکْتمون » اى باشراککم ایاى مع الله سبحانه فى الطاعة، اى جحدت ان اکون شریکا لله فیما اشرکتمونى فیه من طاعتکم ایاى فى الدنیا و تبرأت من ذلک هذا کقوله: «و یوْم الْقیامة یکْفرون بشرْککمْ». و قیل معناه انى کفرت قبلکم بما اشرکتمونى من بعد، فان کفر ابلیس قبل کفرهم، «إن الظالمین» اى الکافرین، «لهمْ عذاب ألیم» یحتمل انه من تمام کلام ابلیس و یحتمل الاستیناف.